Фільм, безумоўна, глыбока індывідуальны, не без прэтэнзій, у тым ліку тэхнічных. Ён займеў супярэчлівыя водгукі ў некаторых крытыкаў, але адно неаспрэчна - стужка вельмі стылёвая, густоўная. Нягледзячы на вялікія адступленні ад сюжэта, я маю схільнасць лічыць, што гэта самая "дракульская" з усіх экранізацый "Дракулы", самая кананічная, самая Брэм-Стокерская.
Фільм 1934-га года мог бы скласці яму канкурэнцыю, ён лёгка глядзіцца, уражвае добрай гульнёй Бэлы Лугашы і менавіта ён стварыў класічна-элегантны вобраз вампіра Дракулы, які быў выкарыстаны ў далейшых экранізацыях. Але ён не мае той атмасферы змрочнай безвыходнасці, макабрычнасці, вар'яцтва, экспрэсіянізма, гатычнага рамантызма, інфернальнасці, якой насычаны фільм Фрэнсіса Копалы.
Асобна трэба вылучыць гульню Гэры Олдмэна. Фактычна, у гэтым фільме ён згуляў 4-х розных персанажаў - 4 розныя ўвасабленні Дракулы. І з кожнай роллю ён справіўся бездакорна.
Гэты фільм можна параўнаць з творамі Эдгара Алана По (асабліва з паэмай "Кумкач"), з навэламі Говарда Лаўкрафта пра вар'яцтва і макабрычныя падарожжы і з экспрэсіянісцкай нямой стужкай "Кабінет доктара Калігары" (1919). Жадаю ўсім прыемнага прагляду

Ура, культавы фільм, у якім галоўную ролю згуляў майстар пераўвасабленняў Гэры Олдман